Vandaag is het Nationale pyjama dag. Op deze dag steunen we de vele kinderen en jongeren die niet naar school kunnen komen wegens langdurige ziekte. Één dag trekken we uit solidariteit onze pyjama aan. Maar hoe leer je een kind eigenlijk omgaan met zijn ziekte?
Wat is acceptatie? Acceptatie is de realiteit echt onder ogen zien. Het betekent dat hij alle vervelende gevoelens durft toe te laten. Dat doet pijn, het doet verdriet. Het is heel begrijpelijk dat hij dat liever wilt vermijden. Veel makkelijker is het om zijn verstand in te zetten en het weg te praten. Misschien lijkt het te helpen, maar als hij ergens in zijn lichaam, diep weggestopt, nog steeds die weerstand voelt, als het blijft knagen, dan is het geen echte acceptatie. Het is een proces dat soms jaren kan duren. Acceptatie gaat met stukjes en beetjes, met kleine stapjes. Voor een kind is dit extra moeilijk, want hij moet nog leren hoe hij zijn emoties moet uitdrukken, herkennen en onder woorden brengen. Hij moet nog leren dat het oké is om ook droevige, boze of bange emoties te voelen, te tonen, te uiten. Fasen van acceptatie Het acceptatieproces kun je beschouwen als een soort rouwproces. Hij is iets kwijtgeraakt: zijn gezondheid, zijn fitte lichaam, de regie over zijn eigen leven, zijn toekomstplannen. Hij heeft tijd nodig om te wennen aan het idee. Bovendien moet hij leren hoe hij moet omgaan met de nieuwe situatie. In dit hele proces onderscheiden we vijf emotionele fasen, zoals de Amerikaanse psychiater Elisabeth Kubler-Ross die heeft geformuleerd: 1/Ontkenning Dit is de fase waarbij hij de kop in het zand steekt. Dat doet hij eigenlijk om zichzelf te beschermen, want de klap is te groot om in een keer te verwerken. Misschien denkt hij: je ziet niets aan mij, dus ik mankeer ook niks. Hij wilt of kan de realiteit niet onder ogen zien. Het kind besteedt misschien heel wat uren op internet om meer informatie te vinden over zijn aandoening en hij probeert lotgenoten te vinden om zijn verhaal te kunnen delen. 2/ Boosheid In deze fase is je kind vooral boos. Kwaad dat hem dit onrecht is overkomen. Misschien is hij boos op zijn arts of op de buitenwereld, ook al weet hij dat zij er ook niets aan kunnen doen. Daar komt dan nog bij dat niet alleen hijzelf, maar ook zijn naasten moeten accepteren dat hij minder energie of mogelijkheden heeft. Dat kan wrijvingen in zijn relaties opleveren. 3/ Onderhandelen en vechten Omdat het kind niet aan zichzelf wilt toegeven dat hij niets kan veranderen aan zijn ziekte, gaat hij ertegenin. Hij gaat bijvoorbeeld aan anderen -en aan zichzelf- bewijzen dat hij nog steeds heel veel kan. Sporten, spelen, hard werken. Hij probeert van alles uit om zijn ziekte te slim af te zijn. Hij blijft hopen dat alles weer wordt zoals vroeger. 4/Depressieve gevoelens Hij beseft steeds meer dat er niet aan zijn lot te ontkomen valt. Hij voelt zich machteloos en verdrietig, maar ook angstig en onzeker. 5/Acceptatie Zo langzamerhand is hij al zovele keren tegen zijn grenzen aangelopen en er overheen gegaan. Hij is gevallen en weer opgestaan, hij heeft gehuild en tegen gestribbeld. En tenslotte gaat hij inzien dat er geen andere keus is. Hij zal zijn ziekte moeten aanvaarden. Wanneer hij de realiteit accepteert voor wat het is, geeft dat rust. Hij beseft dat er nog steeds heel veel mooie kanten aan het leven zitten en dat het leven hem nog heel wat te bieden heeft, ook al is hij niet meer de persoon die hij vroeger was. Wanneer hij zijn ziekte echt accepteert, valt er een zware druk van zijn schouders. Hij gaat zich weer beter in zijn vel voelen en weer genieten van het leven. Hierdoor zal hij ook terug meer zelfvertrouwen krijgen.
In de loop van de tijd kan zijn gezondheidssituatie ook nog veranderen, waardoor hij weer een nieuw acceptatieproces voor zijn kiezen krijgt. Accepteren is een continu proces, waardoor hij telkens opnieuw deze fasen doorloopt. Hij moet continu blijven accepteren. Hij heeft veel geduld en tijd nodig om telkens aan zijn nieuwe situatie te wennen en ermee om te gaan. Enkele tips om meer rust te brengen in zijn acceptatieproces
0 Comments
Ik wil je graag op de hoogte houden van de vorderingen. 1 april komt dichterbij, dus het aftellen kan beginnen. Spannend…
Verder heb ik nog enkele workshops uitgewerkt en uitgetest. Krachtdieren (talenten), kleurenpracht (positieve gedachten) en elfenhuisje/toverkracht (piekeren) zijn er enkele van. Mijn dochter en ik hebben er alvast van genoten. Hopelijk jullie binnenkort ook. De datums worden op een later tijdstip vastgelegd, dus hou zeker de website en Facebookpagina in het oog. ;-)
Het meest indrukwekkende cadeau is niet te koop. Oprechte persoonlijke aandacht en uitgesproken waardering : twee zaken die niet te koop zijn, maar die de mens wel het diepste raken. Probeer daarom vandaag eens naar de positieve dingen te kijken.
Als je ziet dat iemand iets goed doet, zeg dit dan tegen hem/haar. Je zal zien, het tovert onmiddellijk een mooie glimlach op het gezicht van deze persoon, alsof hij/zij bestrooit is met elfenstof – instant happiness. En daar doen we het toch allemaal voor. Dus ga ervoor en strooi elfenstof in het rond! Oh, en vergeet jezelf niet te bestrooien… Door de waardering voor jezelf, stimuleer je jezelf te kijken naar wat er allemaal goed gaat in plaats van te kijken wat er verkeerd gaat en/of wat er verbeterd kan worden. Er is altijd wel iets te vinden wat beter kan. Je zelfvertrouwen bouw je hierdoor niet op. Waardeer jezelf en bouw aan je zelfvertrouwen. Vind jezelf geweldig. Je bent goed zoals je bent! Geloof in jezelf en alles komt goed. Je bent een toppertje! |
Schrijfster
Mijn naam is Lindy Vanhees. Ik ben een lieve, vrolijke en creatieve doorzetter. Ik sta voor iedereen klaar, af en toe ben ik een tikkeltje eigenwijs en ook wel een beetje een zotte doos. Archief
May 2021
Categorieën
|